نامه هايي براي ماندگاري

با تشکر از همه دوستان عزیزم که توی این مدت منو راهنمایی کردن و بهم دلداری دادن. امیر علی خان همچنان صحبت نمی کرد . دیگه هیچ کلمه ای رو بر زبون نمی آورد. منم تصمیم گرفتم که ترکش بکنم و به محل کارم برگردم، شاید اینجوری بهتر باشه. دو سه روز اول هیچ واکنشی نشون نداد. روز چهارم در حین بازی کردن آجرهای خونه سازی رو که قبلا از دستش قایم کرده بودم (همیشه با امیر حسین سر این آجرها مشکل داشت) براشون آوردم. ذوق زده شده بود و تا ساعت 12 شب باهاشون بازی کرد. کلمه کلمه حرف می زد. ولی توی صحبت کردن می موند. بعد از اون کم کم و به مروز زمان حرف زدنش دوباره خوب شد و باز هم لکنت داشت. ولی اصلا مهم نبود. همینکه حرف می زد برای من کافی بود. دیگه اصلا کاری باهاش ند...

امیر علی همچنان دچار مشکل. مشاورین همکار محترم هم تشخیص دادند که باید اداره نرم و کنارش بمونم. یه عمل جراحی روده هم پیش اومد و همه دست به دست هم دادند و من توی خونه موندم. توی این مدت اصلا با پرستارش کنار نمی اومد و روزبروز لکنت زبان و آزار اذیتش بیشتر می شد. از روز شنبه(30/10/91) دیگه امیر علی حرف هم نزد، فقط با ایما و اشاره صحبت می کرد و جیغ می زد.این حسابی من رو آزار می داد. فقط کارم گریه شده بود. یه روانشناس دیگه گفت روزی دو ساعت فقط باهاش بازی بکنم. اما باز هم جواب نداد. درمانده شده بودم. دیگه از دست آدمها کاری برنمیاد. دست به دعا شدم و همش دعا می کنم. تصمیم گرفتم خودم درمانش بکنم واسه همین در اولین فرصت به سرکارم برگشتم و سعی کردم از خو...